Özledim

İnsan onu üzen kişileri, onu yıkan durumları özler mi? Evet. Nedeni çok basit olmakla beraber bu durum biraz da trajiktir. İnsanın ne kadar çaresiz kalabileceğini gösterir. Doğru düşündünüz, bu çaresiz bir çarenin yazısıdır. Çaresiz olmayanlara çaresiz durumda olanları göstermek, her an savaşmak gerektiğinin, pes etmenin tamamen bir saçmalık olduğunu göstermenin satırlarıdır bunlar.

İnsan onu üzen hatıraları özleyebilir. Çünkü o hatıraların kocaman birer yalan olduğunu öğrenmeden önce güzel anlar yaşamıştır. Belki de hayatının en mutlu anlarını. Kim bilir, belki de bir yalanın içerisinde pek çok ilki yaşamışsınızdır. Ardından gerçekler açığa çıktığında; ruhunuzu bir öfke duygusu kaplar. O öfke bir anda alevlenir. Etrafa saldırmaya başlar insan. Kontrollü olmazsa kendine bile zarar verebilir. Bir şekilde o alevler küçülür. Yerini ufak çatırtılara bırakır, şömine ateşi misali. İşte bunun adı pişmanlıktır. İnsan pişman olur. Nedenler, eğerler havada uçuşur. Milyon tane soru işareti kaplar zihni. Hepsinin cevabı aynıdır aslında, ama bunu anladığınız zaman iş işten geçmiştir. Kontrolü kaybetmişsinizdir ve işler sapa sarmıştır. Ne yaptığınızı ne söylediğinizi bile hatırlayamadığınız zamanlar olur. Bunları anlatıyorum, çünkü bunları yaşamayın istiyorum.

Özledim. Hem de çok özledim. Kısa bir süre boyunca her şeyin çok güzel olacağına inanmıştım. Şansımın döndüğüne, arzuladığım mutluluğa yaklaştığımı hissetmiştim. İşin daha da komik tarafı, bir an için bunun karşılıklı bir düşünce olduğuna inanmıştım. Yanılmışım. Kendimi olduğumdan daha iyi biri gibi görmüşüm. Değilmişim. Ben hep olmak istediğim o kötü adammışım meğer. Bu kadar çabaya gerek yokmuş. Zaten duygusuzmuşum. Hayal ettiğim gibi.

İnsan yalnızca 1 dakika için neler feda eder? 1 dakikalık mutluluk için? Her şeyi. Sahip olduklarını bir anda fırlatıp atar. O mutluluk onun hayatının zirve noktası olacaktır çünkü. Ama yaptığı yanlıştır. Çünkü insan açgözlüdür. O 1 dakika ona hiçbir zaman yetmeyecektir. Ancak bunu çok iyi bilen insan o anda bunu kabullenmez. Israrla reddeder. Duyguları mantığının önüne geçer. Artık güç hislerdedir, beyinde değil.

           Sonuç olarak diyeceğim ama esasen bir sonuç olmadığı da ortada. İnsan enteresan bir varlık. Yeri gelir kötüyü güzele tercih eder. Kararını kimse anlayamaz. Kararı veren kişi bile. Ama sonuç ortadadır. Özlemiştir…