Karanlıkta yazı yazmak… Kimine göre imkânsız, kimine göre
zor, bana göre zorunluluk. Yazıyorum, çünkü yapacak başka hiçbir şeyim yok.
Elbette karanlıkta, simsiyah bir odada, soğuk ve yamuk yumuk taşların üzerinde
kör bir şekilde yazmaya çalışmak, bunu bulduklarında okuyabilirler umarım…
Daha önce giriş yapmıştım, şimdi ise anlatmaya başlıyorum
yavaştan. İlk kez havalandırmaya çıktığımda, pek sevgili (!) mahkûmlarla ki o
kadar iyi insanlar ki bir saatlik havalandırma süresinde görüp görebileceğiniz
en güzel şey üzerinde koyu kırmızı boya ile “Kahrolsun Faşizm” yazan yaklaşık
15 metre yüksekliğindeki dev duvarlar. İşte o ilk sefer, daha çaylaktım tabi,
herkes bir köşede kendi halinde volta atıyor sohbet ediyor, ben ise bir köşe
başında oturmuş boş bakışlarla etrafı izliyorum. İşte tam da o anda, o geldi
yanıma, “Deli Kasım”.
Rivayete göre, eskiden çok sakin ve güler yüzlü bir adam olan
bu adam, karısının ağabeyi ve babası ile ortak bir yatırım yapmaya kalkışmış,
ancak her ikisinin de kendisini dolandırdığını ve karısının da bundan haberdar
olduğunu öğrenince delirmiş, önce yeni açtıkları dükkânı yakmış, sonra içeride
kayın pederi, kaynanası, karısının ağabeyi ve onun ailesinin evini başmış,
hepsinin boğazını kesmiş ve sonrasında da evi ateşe vermiş. Bu kadarla da
kalmamış Kasım ağabey, son olarak da kendi karısını ve iki evladını “o
soysuzların kanını taşıyorlar” diyerek öldürmüş ve evinin bodrumuna gömerek
üzerlerine beton döktürmüş..
Düşüncelerini tahmin etmek zor değil. Aslında plan
mükemmelmiş, ta ki bir polis memuru Kasım’ın bir hafta içerisinde evinin
bodrumunu neden iki defa beton döktürdüğünü öğrenene kadar. Meğer daha üç gün
önce ilk kat beton dökülmüş zaten, bir de kamuflaj için ikinci kat dökülünce
polisler şüphelenmiş ve olayı çözmüşler, Kasım ağabey de itiraf etmiş dokuz
kişinin katili olduğunu…
Saatler… Bunlar benim son saatlerim, bunlar son satırlarım,
bir şansım daha olacak güneşi görmek için, ama gördükten yaklaşık 2-3 dakika
sonra ben artık nefes almıyor olacağım. Bu satırları yazarken aklımda planımın
son kontrollerini yapmaya devam ediyorum. Büyük bir keyifle heveslerini kursaklarında
bırakacağım, tüm keyifleri kaçacak, öfkeden deliye dönecekler, bense, tam da
son nefesimi verirken gözlerimi onlara doğru dikeceğim ve yüzümde hınzır bir
gülümseme olacak. Nasıl mı olacak? Dur, daha var ona…
Ah, saat altı buçuk oldu galiba, gardiyanların nöbet
değişimi, dur bakayım bir dinleyeyim kim gelmiş beni son yolculuğuma
uğurlamaya… Hayır! Olamaz!
Bu nasıl bir şans, iyi mi kötü mü, o, burada. Söylemişlerdi
daha önce, eğer iyi davranırsanız gardiyanlara, bazıları günde 10-15 dakika
daha az dövüyorlar sizi, onlar döverken duymuştum, son saatlerimde yanımda
olacak olan adamı, şef gardiyan, nam-ı diğer “tek kişilik ordu” Kemal… Bu adı
nereden mi almış? Biliyorum onu da, anlatacağım yakında…
Eskiden, yani buradan önce, yaşlı annemle beraber yaşıyordum,
güya koskoca adamdım ama her sabah annem erkenden kalkar, kahvaltıyı hazırlar
ve uyandırırdı beni, kendimi bildim bileli… Son sekiz haftadan beri ise, ne
zaman uyandırılacak olsam, pekiyi niyet sahibi gardiyanlar idam mahkûmu olmamın
da etkisi ile bana acıdıklarından dolayı, diğer mahkûmlara yaptıkları gibi
sessizce hücrelere girip demir coplarını tam da karın boşluğuna vurarak
uyandırmaktansa bana bir kıyak geçip hücremin kapısına son güçleri ile
vuruyorlar. Belki diğerleri gibi acı ve nefes kesintisi ile uyanmıyorum, ama
bir türlü alışamadım o sese, zaten alışmakta mümkün değil, o tok sese… Bak bu
sabah olmadı mesela, son sabahım diyedir herhalde, işte bir idam mahkûmuna
yapılan son dakika kıyağı, nasıl ama?
Eda… Nereden geldi ise aklıma, çocukluk aşkım falan değil, o
ilk ve tek gerçek aşkım benim. Hayatımda çok kadın tanıdım, böyle dediğime de
bakmayın, yakışıklı falan değilim, hatta birçok kadın beni sırf yakışıklı
olmadığım için reddetti, biri şöyle demişti; “biraz daha yakışıklı olsan
evlenirdim seninle”.
Ben bunlardan hiçbir anlam çıkaramadım, belki siz
çıkarırsınız diye yazıyorum.
Benim neredeyse hiç erkek arkadaşım olmadı, arkadaşlarım hep
kadınlardı, onlarla hep daha iyi anlaştım, her ne kadar hiç biri beni gerçekten
sevmemiş de olsa ki bazıları vardı ki, sadece işleri düştü mü, sadece canları
sıkkın oldu mu ararlardı, onun dışında telefonla ararsın, açmazlar, kısa mesaj
atarsın 1-2 saat sonrasında geri dönüş yaparlar, o da mırın kırın olur,
görüşelim, konuşalım dersin, daha 10 dakika önce hiçbir işim yok evdeyim derken
bir anda ay çok meşgulüm valla tuvalete gidecek vaktim yok, sonra konuşalım mı
olur.
Kimler mi bunlar?
Merak mı ettin?
Dur bakalım aslanım sakin ol..
Ona da sıra gelecek…
Devam edecek.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder