ÜSTADIN ŞİİRİ, Benim Satırlarım No 2 - Ben Değildim

Bir akşam-üstü pencerenden bakıyordun, buğday sarısı saçların ve masmavi gözlerin parıldıyordu pencereden. Öylece bakıyordun dışarıya… Ağır ağır, yollara inen karanlığa; bakıyordun, belki görürsün diye. Bana benzeyen biri geçti evinin önünden, işte o geliyor diye düşündün birden. Kalbin başladı hızlı hızlı çarpmaya… Hemen saçını düzelttin, yanaklarına vurdun yumuşacık ellerinde, al al gamzelerin oluşsun diye ama… O geçen ben değildim.

Bir gece, yatağında uyuyordun… O kadar güzel uyurdun ki sen, melek gibi görünürdün, meleklerin vücut bulmuş hali gibiydin sen. Uyanıverdin birden, sessiz dünyaya. Yavaşça açtın o güzel gözlerini, önce emin olamadın bu bir rüya mı yoksa gerçek mi diye. Sonra anladın. Gözlerini açtın ve düşündün... Bir rüyanın parçasıydı gözlerini açan, hatırlamaya çalıştın rüyayı ama çoktan unutmuştun gördüklerini. Ve karanlıklar içindeydi odan... Zifiri karanlıkta uyuyabilirdin ancak, bilirdim. Ama o anda biraz olsun ışık için neler vermezdin ki, seni göreni görebilmek için. Seni gören ben değildim.

Ben çok uzaktaydım o zaman, bunu sende çok iyi biliyordun aslında, ama kabullenmek istemiyordun. Unutmak işine geliyordu, kalbinde hep bir umut oluyordu. Gözlerin kavuştu ağlamaya, sebepsiz ağlamaya. Ağlarken bile güzel görünmeyi başarırdın sen. Asaletinden bir gram bile eksilmezdi senin, sen özeldin, sen mükemmeldin çünkü… Artık beni düşünmeye başladığından, artık beni sevdiğinden midir nedir, hep bir hüzün kaplardı içini, üzerdim seni ama bırakamazdın beni, o kadar çok severdin bilirdim. Bıraktın kendini aşk içinde yaşamaya… Aşkın esiri oldun, aşk seni kontrol etmeye başladı, duygularına hâkim oldu, seni bana mecbur kıldı adeta, oysa ben mecburdum sana… Bunu bilen ben değildim. Ben olduğunu sandığım, ben olmadığım bendim.

Bir kitap okuyordun dalgın.. Kendini kaptırırdın kitap okurken kitaptaki hikâyeye. Zihninde canlandırır, yaşardın olanları adeta. İçinde insanlar seviyor, ya da ölüyorlardı. Sende onlar gibi seviyor, onlar gibi gülüyor, onlar kadar üzülüyordun. Öldüklerinde tanıdığın biri ölmüş gibi hissediyordun… Genç bir adamı öldürdüler romanda. Zihninde onu ben olarak düşünmüştün daima. Hikâyenin içindeki ben olarak görüyordun onu. Onun sevdiği kadın ise sendin. Gerçekte olmasa bile hikâyenin içerisinde kavuşacaktık, olmadı. Korktun, bütün yininle ağlamaya başladın… O karakteri beni sevdiğin gibi sevmiştin. Ve o gitmişti, benim gittiğim gibi… O ölen ben değildim…

NOT: İtalik olarak yazılı olan mısralar Özdemir Asaf’ın “Ben Değildim” şiiridir.